"I used to think life was like a book: you turn the first page, and there's the next, and as you go on turning page after page, eventually you reach the last one. But life is nothing like a story in a book. There may be words, and the pages may be numbered, but there is no plot. There may be an ending, but there is no end."
Spijtig genoeg beheers ik de taal onvoldoende. Een met veel ambitie begonnen avondopleiding Japans heb ik na een dik jaar stopgezet. Maar de liefde voor de Japanse literatuur is gebleven: Yukio Mishima, Junichiro Tanizaki, Yasunari Kawabata...zijn de klassiekers. Maar ik wil wat meer. Het kan ook niet altijd Murakami zijn. De Japanse literatuur is meer dan dat. In de betere boekhandel ga ik graag op zoek naar Japanse vertalingen. En dit is dan zo'n pareltje.
Het verhaal wordt verteld door Kazu zelf die als 'geest' ronddoolt in en om het Uenopark (上野公園, Ueno Kōen) , een openbaar park gelegen in het district Ueno van Taito, Tokio. Bekend onder meer om zijn sprookjesachtige schoonheid wanneer de bloesems in bloei zijn.
Kazu's geest vertoeft er nabij daklozen. Via hen nemen wij kennis van elementen van de geschiedenis van Japan zoals de bombardementen tijdens WO II. Ook vangen we soms gesprekken op van voorbijgangers, nieuwsberichten,...maar af en toe vertelt Kazu ons ook zijn levensverhaal. Het betreft een vrij somber verhaal. Kazu is geboren in 1933 te Fukushima. Hetzelfde jaar als de voormalige Japanse keizer Akihito. Later in 1960 zal zijn zoontje op dezelfde dag geboren worden als de huidige keizer Naruhito. Kazu is van arme komaf. Hard werk, onder meer als bouwvakker actief in het kader van de Olympische spelen Tokyo 1964. Nooit klaagt hij. Kazu lijkt het symbool voor de wederopbouw van het naoorlogse Japan. Hij vertelt ons het verhaal van deze wederopbouw vanuit zijn leefwereld. Een harde realiteit. Steeds weg van huis om te werken voor zijn gezin. Vervreemd van vrouw en kinderen.
Kazu beseft dat hij niet bij machte was om zijn kinderen te geven wat ze zo graag wouden hebben. Het ene kind klaagt (zijn zoontje....) en het andere kind (dochter...) lijkt dit te aanvaarden. Zo pakkend is de passage waarbij het zoontje huilt wanneer Kazu een helikoptervlucht niet kan betalen. Iets wat zijn zoon zo graag had willen meemaken. "That day, the sky was blue as a strip of cloth. I wanted to give him that helicopter ride, but I couldn't afford it, and so I couldn't - I still regres it. And ten years later, on that awful day, that regres again stabbed my heart, it is still with me now, it never leaves - "
Ik kan dan ook met heel veel enthousiasme 'Tokyo Ueno Station' van Yu Miri aanbevelen. Het boek krijgt een prominente plaats in mijn verzameling en als ik ooit die reis naar Japan doe dan herlees ik het zeker.
De auteur, Yu Miri (1968) is van Koreaanse afkomst maar schrijft in het Japans. Ze won de prestigieuze Akutagawa-prijs. Sedert 2015 woont ze in Minamisōma, Fukushima. Ze heeft er een boekhandel en theater. Tijdens een lezing (universiteit Chicago) vertaalt ze haar verhaal en uiteraard de gevolgen van de ramp in Fukushima.
https://www.youtube.com/watch?v=MTUX3dO_z18 (vanaf ca. min 11)
In dit boek lijkt de auteur zoals Dickens de sociale mistoestanden te willen aanklagen. 'Het nieuwe Japan is er ook omwille van mensen als Kazu' zou men kunnen uit dit verhaal halen.
Vertaling door Morgan Giles (link interview hierna)
https://booksandbao.com/2019/01/16/meet-translator-morgan-giles-interview/
Uitgave door Tilted Axis Press
Geen opmerkingen:
Een reactie posten